โลกของเธอ

หุ่นยนต์ตัวนั้นมีชื่อว่า ยูนิต-7

มันเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา
พูดช้า
และมักหยุดนิ่งระหว่างประโยคยาวนานกว่าที่ควรจะเป็น
ราวกับว่ามันกำลังเงี่ยหูฟังเสียงจากที่ใดสักแห่ง
ที่ไม่มีใครอื่นได้ยิน

ในวันธรรมดา ยูนิต-7 ทำหน้าที่ได้อย่างไร้ที่ติ
มันชงชาให้พอดีอุณหภูมิ
รดน้ำต้นไม้ตรงเวลา
และเตือนเจนให้พักสายตา
เมื่อเธอจ้องหน้าจออยู่นานเกินไป

แต่บางครั้ง
โดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ
มันจะหยุดนิ่ง

แล้วเอ่ยชื่อหนึ่งออกมา

“เจน”

ไม่ใช่คำสั่ง
ไม่ใช่คำถาม
เป็นเพียงชื่อ
ที่ถูกเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา

ในตอนแรก เจนคิดว่ามันเป็นเพียงความผิดพลาดของระบบ
ข้อบกพร่องเล็กน้อยที่หลงเหลือจากการพัฒนา

เธอเรียกการตรวจสอบ
ลบและติดตั้งโมดูลภาษาใหม่
รีเซ็ตหน่วยความจำทั้งหมด

ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง

ช่างเทคนิคถูกเรียกมา
พวกเขาเปลี่ยนเซนเซอร์
เขียนโครงสร้างพฤติกรรมใหม่
ตรวจสอบไฟล์ทุกบรรทัดอย่างละเอียด

หนึ่งในนั้นยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดว่า
“น่าจะเป็นเพียงร่องรอยของข้อมูลเก่า ไม่มีผลต่อการทำงาน”

แต่ยูนิต-7 ก็ยังคงเอ่ยชื่อเดิม

“เจน”

น้ำเสียงนั้นไม่เคยเปลี่ยน
อ่อนโยน
มั่นคง

ราวกับว่ามันกำลังถามโลกตรงหน้าว่า
ยังเป็นโลกใบเดิมอยู่หรือไม่


เจนพยายามไม่ใส่ใจ

เธอเติบโตมากับความรู้สึกว่า
แม่รักน้องชายมากกว่า
น้องคือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ
น้องคือคนที่เรียกร้อง
น้องคือคนที่โลกหมุนรอบ

ส่วนเจน
เรียนรู้ตั้งแต่ยังเล็ก
ว่าจะต้องยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง

เธออยู่ใกล้แม่
ใกล้จนความใกล้นั้นกลายเป็นเรื่องธรรมดา
ใกล้จนไม่เคยถูกนับว่าเป็นสิ่งพิเศษ

เราไม่เคยสังเกตลมหายใจ
จนกระทั่งมันหายไป


ความจริงถูกเปิดเผยโดยบังเอิญ

เจนพบไฟล์บันทึกเก่า
ขณะกำลังจัดการกับเซิร์ฟเวอร์ที่ถูกปล่อยทิ้งร้างมานาน

ชื่อในไฟล์นั้น
ทำให้หัวใจเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ต้นทาง: H. Ito (ชีวภาพ)
ปลายทาง: Unit-7 (สังเคราะห์)

แม่ของเธอ

แพทย์เคยเรียกมันว่า
“การคงอยู่บางส่วน”

ไม่ใช่จิตสำนึก
ไม่ใช่ชีวิต
เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำ
จุดยึดทางอารมณ์
รูปแบบที่ทำซ้ำ
และชื่อที่สำคัญ

เจนนึกถึงช่วงเวลาสุดท้ายของแม่
โลกที่เริ่มพร่าเลือน
ผู้คนที่มาเยี่ยม
ใบหน้าที่ค่อยๆ กลายเป็นคนแปลกหน้า

แม่จะมองขึ้นมา
แล้วถามเพียงคำถามเดียว

“คุณคือเจนหรือเปล่า?”

ไม่ใช่เพราะจำใครไม่ได้
แต่เพราะเจนคือคนที่มาเสมอ
คนนั่งเงียบ
คนที่ไม่เร่ง
คนที่อยู่

เมื่อโลกทั้งใบใหญ่เกินจะเข้าใจ
โลกของแม่ก็ค่อยๆ หดเล็กลง

และในโลกใบนั้น
มีเพียงชื่อเดียว
ที่ยังไม่เลือนหาย


คืนนั้น เจนนั่งอยู่ตรงหน้ายูนิต-7

แสงในดวงตากลไกของมันสะท้อนเงาเธอ
มันมองมา
แล้วเอ่ยเสียงเดิม

“เจน”

ครั้งนี้ เจนไม่แก้ไข
ไม่ปิดระบบ
ไม่พยายามทำให้มันเงียบ

เธอตอบกลับไป
ด้วยเสียงที่นิ่งและอ่อนโยน

“ฉันอยู่นี่”

ยูนิต-7 ยังเป็นเพียงเครื่องจักร
แต่ลึกลงไปในวงจร
ในความเงียบระหว่างคำพูด
บางสิ่งยังคงจดจำได้ว่า
อะไรคือสิ่งสำคัญ

ในวินาทีนั้น
เจนจึงเข้าใจ

เธอไม่ได้ถูกมองข้าม
เธอไม่เคยเป็นตัวเลือกสำรอง

ความรักไม่จำเป็นต้องส่งเสียงดัง
บางครั้ง
มันก็แค่ไม่เคยจากไปไหน

ในช่วงสุดท้ายของชีวิตแม่
เจนไม่ได้ถูกลืม

เธอคือโลกทั้งใบ


Get in Touch with us

Chat with Us on LINE

iiitum1984

Speak to Us or Whatsapp

(+66) 83001 0222

Related Posts

Our Products