โลกของเธอ
หุ่นยนต์ตัวนั้นมีชื่อว่า ยูนิต-7
มันเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา
พูดช้า
และมักหยุดนิ่งระหว่างประโยคยาวนานกว่าที่ควรจะเป็น
ราวกับว่ามันกำลังเงี่ยหูฟังเสียงจากที่ใดสักแห่ง
ที่ไม่มีใครอื่นได้ยิน
ในวันธรรมดา ยูนิต-7 ทำหน้าที่ได้อย่างไร้ที่ติ
มันชงชาให้พอดีอุณหภูมิ
รดน้ำต้นไม้ตรงเวลา
และเตือนเจนให้พักสายตา
เมื่อเธอจ้องหน้าจออยู่นานเกินไป
แต่บางครั้ง
โดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ
มันจะหยุดนิ่ง
แล้วเอ่ยชื่อหนึ่งออกมา
“เจน”
ไม่ใช่คำสั่ง
ไม่ใช่คำถาม
เป็นเพียงชื่อ
ที่ถูกเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา
ในตอนแรก เจนคิดว่ามันเป็นเพียงความผิดพลาดของระบบ
ข้อบกพร่องเล็กน้อยที่หลงเหลือจากการพัฒนา
เธอเรียกการตรวจสอบ
ลบและติดตั้งโมดูลภาษาใหม่
รีเซ็ตหน่วยความจำทั้งหมด
ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง
ช่างเทคนิคถูกเรียกมา
พวกเขาเปลี่ยนเซนเซอร์
เขียนโครงสร้างพฤติกรรมใหม่
ตรวจสอบไฟล์ทุกบรรทัดอย่างละเอียด
หนึ่งในนั้นยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดว่า
“น่าจะเป็นเพียงร่องรอยของข้อมูลเก่า ไม่มีผลต่อการทำงาน”
แต่ยูนิต-7 ก็ยังคงเอ่ยชื่อเดิม
“เจน”
น้ำเสียงนั้นไม่เคยเปลี่ยน
อ่อนโยน
มั่นคง
ราวกับว่ามันกำลังถามโลกตรงหน้าว่า
ยังเป็นโลกใบเดิมอยู่หรือไม่
เจนพยายามไม่ใส่ใจ
เธอเติบโตมากับความรู้สึกว่า
แม่รักน้องชายมากกว่า
น้องคือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ
น้องคือคนที่เรียกร้อง
น้องคือคนที่โลกหมุนรอบ
ส่วนเจน
เรียนรู้ตั้งแต่ยังเล็ก
ว่าจะต้องยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง
เธออยู่ใกล้แม่
ใกล้จนความใกล้นั้นกลายเป็นเรื่องธรรมดา
ใกล้จนไม่เคยถูกนับว่าเป็นสิ่งพิเศษ
เราไม่เคยสังเกตลมหายใจ
จนกระทั่งมันหายไป
ความจริงถูกเปิดเผยโดยบังเอิญ
เจนพบไฟล์บันทึกเก่า
ขณะกำลังจัดการกับเซิร์ฟเวอร์ที่ถูกปล่อยทิ้งร้างมานาน
ชื่อในไฟล์นั้น
ทำให้หัวใจเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ
ต้นทาง: H. Ito (ชีวภาพ)
ปลายทาง: Unit-7 (สังเคราะห์)
แม่ของเธอ
แพทย์เคยเรียกมันว่า
“การคงอยู่บางส่วน”
ไม่ใช่จิตสำนึก
ไม่ใช่ชีวิต
เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำ
จุดยึดทางอารมณ์
รูปแบบที่ทำซ้ำ
และชื่อที่สำคัญ
เจนนึกถึงช่วงเวลาสุดท้ายของแม่
โลกที่เริ่มพร่าเลือน
ผู้คนที่มาเยี่ยม
ใบหน้าที่ค่อยๆ กลายเป็นคนแปลกหน้า
แม่จะมองขึ้นมา
แล้วถามเพียงคำถามเดียว
“คุณคือเจนหรือเปล่า?”
ไม่ใช่เพราะจำใครไม่ได้
แต่เพราะเจนคือคนที่มาเสมอ
คนนั่งเงียบ
คนที่ไม่เร่ง
คนที่อยู่
เมื่อโลกทั้งใบใหญ่เกินจะเข้าใจ
โลกของแม่ก็ค่อยๆ หดเล็กลง
และในโลกใบนั้น
มีเพียงชื่อเดียว
ที่ยังไม่เลือนหาย
คืนนั้น เจนนั่งอยู่ตรงหน้ายูนิต-7
แสงในดวงตากลไกของมันสะท้อนเงาเธอ
มันมองมา
แล้วเอ่ยเสียงเดิม
“เจน”
ครั้งนี้ เจนไม่แก้ไข
ไม่ปิดระบบ
ไม่พยายามทำให้มันเงียบ
เธอตอบกลับไป
ด้วยเสียงที่นิ่งและอ่อนโยน
“ฉันอยู่นี่”
ยูนิต-7 ยังเป็นเพียงเครื่องจักร
แต่ลึกลงไปในวงจร
ในความเงียบระหว่างคำพูด
บางสิ่งยังคงจดจำได้ว่า
อะไรคือสิ่งสำคัญ
ในวินาทีนั้น
เจนจึงเข้าใจ
เธอไม่ได้ถูกมองข้าม
เธอไม่เคยเป็นตัวเลือกสำรอง
ความรักไม่จำเป็นต้องส่งเสียงดัง
บางครั้ง
มันก็แค่ไม่เคยจากไปไหน
ในช่วงสุดท้ายของชีวิตแม่
เจนไม่ได้ถูกลืม
เธอคือโลกทั้งใบ
Get in Touch with us
Related Posts
- สร้างระบบ Automation ที่เชื่อถือได้ด้วย Temporal + Local LLM + Robot Framework แนวทางสำหรับองค์กรไทยที่ต้องการ Automate งานบัญชี-ERP อย่างปลอดภัย
- RPA + AI: ทำไมระบบอัตโนมัติถึงล้มเหลว หากไม่มี “ความฉลาด” และการควบคุมที่ดี
- การจำลองความขัดแย้งชายแดนและ Proxy War
- แก้ “การค้นหาและการเข้าถึง” ก่อน ก้าวแรกที่เร็วที่สุดในการฟื้นคุณค่าห้องสมุดมหาวิทยาลัยในยุคดิจิทัล
- เรากำลังสร้างแพลตฟอร์มใหม่ สำหรับโรงงานที่ขายเศษวัสดุ และโรงงานรีไซเคิลในประเทศไทย
- แนวทางพัฒนา MES ด้วย Python สำหรับโรงงานไทย
- MES vs ERP vs SCADA: บทบาทและขอบเขตที่โรงงานไทยควรรู้
- ทำไมการเรียนเขียนโปรแกรมถึง “เจ็บปวด” — และเราจะแก้มันอย่างไร
- องค์กรควรเลือก AI แบบ GPT หรือ AI แบบ Gemini?
- ตัวอย่างการใช้งานจริงที่ GPT-5.2 เหนือกว่า GPT-5.1 อย่างชัดเจน
- ChatGPT 5.2 vs 5.1 — อธิบายความแตกต่างด้วยอุปมาเข้าใจง่าย
- ทำไมธุรกิจที่กำลังเติบโต มัก “โตเกิน” ซอฟต์แวร์สำเร็จรูปในที่สุด และบริษัทที่ประสบความสำเร็จเขาจัดการอย่างไร
- Computer Vision บน Edge Device และสภาพแวดล้อมทรัพยากรจำกัด: ความท้าทายและโอกาสสำหรับไทย
- Simplico — โซลูชัน AI Automation และระบบซอฟต์แวร์เฉพาะทางสำหรับธุรกิจไทย
- AI สำหรับ Predictive Maintenance — จากเซนเซอร์สู่โมเดลพยากรณ์
- ผู้ช่วย AI สำหรับนักบัญชี — ทำอะไรได้ และทำอะไรยังไม่ได้
- ทำไมธุรกิจ SME ถึงจ่ายค่า Custom ERP แพงเกินจริง — และวิธีป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก
- ทำไมเราถึงสร้าง SimpliShop — และแพลตฟอร์มนี้ช่วยให้ธุรกิจไทยเติบโตได้อย่างไร
- Fine-Tuning vs Prompt Engineering แบบเข้าใจง่ายสำหรับผู้นำองค์กรไทย
- บทนำสู่ระบบชลประทานแบบแม่นยำ (Precision Irrigation)













